20 t/m 29 juni 2025
Onverwachte bewegingen, doorgesijpelde inkt en kartonnen nagelriemen: onze gidsen vertellen wat er zo speciaal is aan hun favoriete Tweetakt-kunstwerk.
Niemand weet meer over kunstinstallaties op Fort Ruigenhoek dan onze gidsen. Zij staan de hele dag naast de kunstwerken, gaan er met bezoekers over in gesprek, beantwoorden vragen en geven achtergrondinformatie. Wij vroegen vijf gidsen om ons wat meer te vertellen over hun favoriete werk.
‘Het mooiste aan het kunstwerk van Catinka Kersten, vind ik dat het in iedereen iets anders naar boven haalt. Voor de een voelt het kunstwerk als een omhelzende deken, voor een ander is het net alsof ze in een rechtbank staan en worden aangestaard. Ik vind het bijzonder dat kunst zoveel verschillende zoveel verschillende gedachten en gevoelens kan oproepen.’
‘Het werk is een soort muur die bestaat uit allemaal kleine, betonnen vrouwen. Geen van de figuren is hetzelfde. Net als wij, we lijken op elkaar, maar zijn allemaal anders. Ze hebben geen gezicht, waardoor je niet naar de individuele figuren kijkt, maar naar de groep. Het gaat om het samenzijn. Voor mij gaat het werk over hoe sterk we als vrouwen staan wanneer we elkaar steunen, in plaats van kritiek op elkaar te leveren. Ik zie vrouwen die elkaar dragen en elkaar omhoog helpen.’
‘Ik vind het tof dat Quentley Barbara van alleen karton zulke grote portretten heeft gebouwd, en met zoveel details. Je kan zelfs de nagelriemen op de handen herkennen! Ik vond het indrukwekkend toen ik het voor het eerst zag, het is mooi hoe het karton zo gevouwen is dat het diepte heeft, en structuur. Je kan dichtbij de twee gezichten gaan staan. Als je ze in de ogen aankijkt, voelt het even net alsof ze echte mensen zijn. Het is bijzonder dat zoiets gewoons als karton opeens tot leven kan komen.’
‘De mensen die zijn afgebeeld, zijn goede vrienden van de kunstenaar. Ze geven elkaar een boks. Veel bezoekers denken dat ze aan het vechten zijn, dat het een agressief werk is. Maar eigenlijk is het dus juist heel liefdevol.’
‘Ik vind het bijzonder hoe goed het werk van Milena Anna Bouma past bij de ruimte waar het in te zien is. Ze heeft het dan ook speciaal voor de locatie gemaakt. Omdat je door een kleine opening deze donkere fortbunker binnenkomt, voelt het net of je wordt opgeslokt. Daarom heeft ze er ook echt een reusachtige mondholte van gemaakt. Als je ruimte nu binnenkomt, loop je bijna direct de mond in. Het werk ziet er gevaarlijk uit, maar eigenlijk is het heel kwetsbaar, want de tanden zijn gemaakt van keramiek. Dat vind ik een leuk contrast.’
‘Ik heb er een hele avond bijgestaan. Hoe langer je ernaar kijkt, hoe meer je de imperfectie van tanden ziet. Ze zijn allemaal anders, sommige hebben een deukje, of zijn niet helemaal glad. Mensen die binnenkomen, gaan de tanden meteen tellen, en dan bij zichzelf tellen of het klopt, dat vind ik grappig. Veel werken die je op Tweetakt ziet, zijn abstract en zetten je aan het denken. Maar deze komt direct binnen, dat spreekt me aan.’
‘Ik heb al eerder werk van Rop van Mierlo gezien, zijn dierentekeningen van inkt. Hij wilde de dieren weergeven op een manier die wat overlaat aan de verbeelding van de kijker. Je ziet bijvoorbeeld een tijger, je herkent hem aan de kleuren en strepen, maar je ziet niet hoe hij kijkt en beweegt. Daardoor kan het een gevaarlijke tijger zijn, maar ook een lieve.’
‘In de video die op Tweetakt te zien is, werkt hij ook met inkt. Hij legt steeds nieuw papier over een nog natte tekening. De inkt sijpelt door het papier heen, en dat wordt het raster voor het nieuwe schilderij. Ik vind dat zo’n mooi idee. Het gaat in de video niet meer om de afzonderlijke tekeningen, maar om hoe ze elkaar opvolgen. Je kan er allerlei verhalen bij bedenken.’
‘Je ziet in één oogopslag wat er gebeurt in het werk van Bart Schalekamp: jeu-de-boules-ballen rollen rondom de rand van een plaat. Maar pas als je er langer naar kijkt, ga je het echt beleven. Het is fascinerend dat de beweging van de ballen zo onvoorspelbaar is. Soms rollen ze opeens twee kanten op. Als je dat een keer gezien hebt, blijf je er steeds op wachten. Af en toe maakt het werk veel lawaai, daarna is het stiller en dan plots hoor je de ballen weer tegen elkaar aan botsen. Het blijft intrigeren omdat het steeds anders is.’
‘De andere twee werken die hij heeft gemaakt voor Tweetakt, vind ik ook bijzonder. Ik wil Bart nu echt in de gaten gaan houden. Ik ben benieuwd wat hij hierna gaat maken. Ik vind dat het hoog tijd wordt voor een solotentoonstelling. Maar dan wel eentje met veel zalen, zodat je je steeds volledig kunt focussen op één werk.’
Met jouw bijdrage houden we Tweetakt toegankelijk voor iedereen.
