Tobe Vandekerckhove kijkt eenzaamheid recht in de ogen aan in zijn solo voorstelling. Hij rakelt biografische herinneringen op. Herinneringen zoals geëlektrocuteerd worden. Overvallen worden in het bruisende Londen. Hoe zien die herinneringen eruit bij een demente eenzame ziel? Via het theater hoopt hij de weg te vinden naar vrijheid. Verlost te worden uit het eeuwige denken dat zich steeds opnieuw en opnieuw nestelt in zijn hoofd. Die drang naar verlossing opzoeken, die weer vergeten en nooit terugvinden. 

Een absurde & tragische voorstelling over leven in eenzaamheid.

Gebaseerd op waargebeurde uitspraken

Ousmane Bangura & Aron Schaap maakte een solo over uitspraken die ze door de jaren heen hebben gehoord en zijn bijgebleven, deze uitspraken vormen de basis van de scènes en de personages. Ook wilden ze kijken of ze hun eigen band op de vloer konden overbrengen op het publiek. De vrienden krijgen vaak te horen dat ze een vermakelijke dynamiek hebben, maar lukt het ze ook om deze dynamiek op de vloer te krijgen?

De voorstelling behandelt grote maatschappelijke vraagstukken zonder het daar expliciet over te hebben, ook mooi om te zien hoe en passant het racisme de revue passeert. Maar vriendschap is toch echt het overkoepelende thema van de voorstelling. Hoe onzeker of zeker kun je zijn in dit leven ten opzichte van elkaar?